تنها یک روز تا روز غدیر خُم، برترین عید الهی باقی است.

یکشنبه؛ 28 اسفند و هفدهم ذی‌الحجّه، سال 10 هجری:

پیامبر و همراهانش امروز به منطقه «قدید» می‌رسند.

تا غدیر چند ساعتی مانده. مسلمانان به امامت رحمت عالمیان نماز جماعت را برگزار کرده‌اند و هنوز از جای خویش برنخاسته‌اند که حبیب خدا دست سوی آسمان بلند می‌کند و آنگونه که همه بشنوند، می‌گوید:

"بارخدایا؛ محبت علی را در سینه‌ی مومنان قرار ده؛ و هیبت و عظمتش را در سینه‌ی منافقان!" [1] 

و خداوند رحمان استجابت دعای خویش را اینچنین اعلام فرمود:

"إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ سَیجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمَنُ وُدًّا"[2]

همانا آنان که ایمان آوردند و عمل صالح انجام دادند، [خداوند] رحمان در [دل‌ها] برای آنها مودت و محبت قرار می‌دهد.

و اینچنین همگان می‌فهمند ایمان به خدا و محبت به علی در کنار هم جمع‌اند و آنکه به علی حُب ندارد، ایمان ندارد! [3] 

[1] - "اللهم هب لعلى المودة فى صدور المؤمنین، و الهیبة و العظمة فى صدور المنافقین": تفسیر عیاشی، ج 2، ص 141 و 142.

[2] - قرآن کریم، سوره مریم، آیه 96.

[3] - رسول خاتم به امیر مومنان فرمودند: "فانه لایبغضک مومن و لا یحبک المنافق" یعنی: مومن نسبت به تو بغض و کینه ندارد و منافق تو را دوست ندارد: بحارالانوار، ج 39، ص 262.